Tokom godine, kruška se orezuje u periodu mirovanja (biološkog i ekološkog) i u periodu vegetacije. Prva se naziva zimska rezidba (ili rezidba na zrelo), a druga letnja rezidba (rezidba na zeleno).
Zimska rezidba se obavlja u toku zimskog mirovanja (od opadanja lišća do početka vegetacije). U agroekološkim uslovima naše zemlje ta rezidba se najčešće izvodi u martu. Međutim, u velikim plantažnim zasadima kruške, može se obavljati od novembra do polovine aprila, osim u danima niskih temperatura i mraza.
S obzirom na to da se ta rezidba izvodi kad u kruni kruške nema lišća (pa je preglednost svih delova krune povoljna), čitav zahvat se obavlja lako i nesmetano (bilo ručno ili mehanizovano).
Grane i grančice koje se tom prilikom odbacuju ne sadrže mnogo rezervnih organskih materija koje su, ako je kruška dobro pripremljena za zimsko mirovanje, pretežno akumulirane u korenu, deblu i skeletnim granama, te ova rezidba nema negativan uticaj na opšti razvoj i porast kruške.
Letnjom (zelenom) rezidbom reguliše se vegetacija, ubrzava se razvitak grančica u donjem delu osnovnih grana, da ove, naročito kad se radi o bujnim sortama, ne bi ostala prazne.
Uklanjanje jednog dela i jednog broja letorasta postiže se jači priticaj sokova u ostavljeni deo grana i grančica, pa je u toku vegetacije i ishrana bolja, jer ima više hranjivih materija koje čine letoraste otpornijim prema negativnim temperaturama.
Pored ispravljanja grešaka učinjenih zimskom rezidbom, moguće je da se utiče na stvaranje rodnih grančica, omogućuje se ekonomičnije izvođenje rezidbe u fazi mirovanja (zimske), skraćuje se period mladalačke nerodnosti (uzgojni oblik) i povećava ekonomski efekat.
Izvodi se samo na špalirskim oblicima kruške i to u toku formiranja njihovog oblika. Ova rezidba trebalo bi da predstavlja dopunsku meru. Kod kruške se najbolji rezultati postižu ako se rezidba izvodi na početku vegetacije (obično u maju), a manje je povoljno njeno izvođenje u junu i julu, u vreme intenzivnog porasta letorasta i početka njihovog odrvenjavanja.
Izvor: ’Kruška’ prof. dr Evica Mratinić
