Zatravljivanje međurednog prostora, za razliku od ledine, predstavlja savremeni način održavanja zemljišta. Travni pokrivač se formira između redova, čija širina zavisi od datog zasada.
Trava se seje na prethodno dobro pripremljenom zemljištu. Za setvu se koriste smeše različitih vrsta trava, kao što su: engleski ljulj, livadarka, crveni vijuk, bela detelina, ježevica i dr.
Radi uštede finansijskih sredstava, može se pustiti da divlja trava formira svoj pokrivač, koji kasnije treba samo održavati košenjem ili tarupiranjem. Trava koja spontano izrasta, često je gušća, a i otpornija je i na sušu.
Travni pokrivač se tarupira ili kosi više puta tokom godine (najčešće šest do osam 8 puta). Košenje se obavlja kad trava dostigne visinu od 10 centimetara, obično na tri nedelje, a ukoliko je veća količina padavina može i češće. Usitnjena trava ostaje na tom mestu, razlaže se i tako obogaćuje zemljište organskom materijom. Prostor između travnog pokrivača i voćaka, zavisno od sortimenta i starosti zasada, održava se adekvatnom primenom herbicida, postavljanjem folije ili malčiranjem, kao i obradom pomoću bočnih freza.
Osnovne prednosti ovakvog načina održavanja zemljišta u zasadima voćaka jesu mogućnost upotrebe mehanizacije tokom čitave godine, što samim tim obezbeđuje sprovođenje i pomotehničkih mera, kao što su rezidba, zaštita i berba. Manji su troškovi održavanja u odnosu na jalovi ugar, a i manja je pojava erozije, tamo gde je to moguće.
Osnovni nedostaci su skupo formiranje travnog pokrivača setvom trava, kao i mogućnost namnožavanja štetočina, glodara i dr.
Travni pokrivač se često koristi u zemljama zapadne Evrope, i to naročito u humidnijim područjima gde je preko 800 mm padavina godišnje koje su pravilno raspoređenih.
Koncept savremenih voćnjaka, pored ostalog, trebalo da se zasniva i na pravilno izabranom održavanju zemljišta, kako bi se voćke što bolje razvijale i davale visoke prinose sa što kvalitetnijim plodovima.
Izvor: dipl. ing. voćarstva i vinogradarstva Ljiljana Gvozdić
Foto: Pixabay